Á Íslandi vaxa tvær tegundir af bláberjum sem eru með fyrstu jurtategundum sem íslenskt barn lærir að þekkja og nýta sér. Með aukinni beitarfriðun hafa berjalönd landsmanna stóraukist og berjaspretta í skógum er víða með ágætum. 

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

> Bláberjalyng (Vaccinium uliginosum)

​

> Aðalbláberjalyng (Vaccinium myrtillus)

​

​

​

​

​

​

​

​

Bláberjalyng (Vaccinium uliginosum)

​

​

Útlit

​

Lágvaxið lyng (8-15 sm) með ávölum, heilrendum blágrænum blöðum og bleikum, bjöllulaga, drjúpandi blómum. Stöngullinn er viðarkenndur, sívalur og brúnn að lit. Að hausti myndar lyngið heiðblá ber.

Líkist mjög aðalbláberjalyngi, en blöðin á því eru tennt og ljósgrænni. 

​

Blómgun

​

​

​

​

​

​

Útbreiðsla

​

Finnst um allt land og allt upp í 900 metra hæð. Sums staðar mjög algeng.

Kjörlendi

 

Vex best í hlíðum, bollum og skóglendi. Í skógi er það yfirleitt að finna í rjóðrum eða hálfopnum skógi. 

​

Annað áhugavert

​

Tegundin var notuð til litunar áður fyrr en nýsoðin berin gáfu rauðan lit og blöðin gulan. Íslendingar eru mjög duglegir við að nýta sér plöntuna og fara í berjamó að hausti enda fátt betra en bláberjaskyr með rjóma. 

​

​

​

​

​

​

Aðalbláber (Vaccinium myrtillus)

​

​

Útlit

​

Lágvaxið lyng (10-20 sm) með tenntum, ljósgrænum blöðum og smávöxnum bjöllulaga, drjúpandi blómum. Stöngullinn er grænn, hvassstrendur og jarðlægur með uppsveigðum greinum.

 

Að hausti myndar lyngið bragðgóð dökkblá eða nær kolsvört ber. 

​

Blómgun

​

​

​

​

​

Útbreiðsla

​

Finnst um land allt nema er sjaldgæft á Suðurlandi milli Ölfusar og Skeiðarár. Tegundin þarf helst vetrarskýlingu og reiðir sig á snjóalög eða skóg til þess að hlífa sér. Er því algeng á snjóþungum svæðum líkt og á Vestfjörðum, í útsveitum á Norðurlandi og Austurlandi. Á snjóléttari svæðum, líkt og á Suðvesturlandi og Vesturlandi, takmarkast það oft við dældir, bolla eða skóglendi og þá iðulega ofar í hlíðum en annars staðar. Hæsti fundarstaðurinn er í 880 metra hæð á Barkárdalsbrúnum.

 

Útbreiðslan hefur aukist til muna síðustu áratugi innan skóga landsins. Þróunin virðist vera sú að áður fyrr vissu menn um aðalbláberjalyng á ákveðnum takmörkuðum blettum í skóginum en nú er það orðið áberandi mjög víða. Brynjudalsskógur í botni Hvalfjarðar er gott dæmi um skóg þar sem þessi þróun hefur átt sér stað. 

 

Kjörlendi

​

Vetrarskýling er takmarkandi fyrir tegundina og vex hún best þar sem snjór eða hærri gróður skýlir henni. Hún er kröfuharðari á jarðveg en bláberjalyng og erlendis er tegundin þekkt sem undirgróður í barrskógum og við sjáum svipað mynstur í okkar skógum.

   
 

Annað áhugavert

​

Aðalbláberjalyng á það til að mynda nær alveg svört ber og eru þau kölluð aðalber. Margir telja svarta afbrigðið bragðbetra.